..دلم با توست، چونان دیدگانم

صبــا وقـــت سحــر بـــویــی ز زلـــف یـار مـــــی​آورد

دل شــــوریـدۀ مــــا را ز نــــــو در کــــار می​آورد

زرشــک تــار زلــف یــار ، بــر بــاد سـحـــر مـــی داد

صـبــا هـــر نـافـۀ مـشـکـی کـه از تـاتـار می​آورد

فــــروغ مـاه مـــــی دیـدم ز بـام قـصــــر او روشــــن

کـه روی از شـرم او خـورشـیـد بـر دیـوار می​آورد

عـفـی الله چـیـن ابـرویــش اگـــر چـه نـاتـوانـم کــرد

بـه رحـمـت هـم پـیـامـی بـر سر بـیـمـار می​آورد

سـراسـر بـخشش جانان طـریق لـطف و احسان بود

اگـــر تـسـبـیـح می فـرمـود، اگـــر زنـّار می​آورد

مـــن آن شاخ صـنـــوبـر را ز بـاغ سـیـنـه بـــر کـنـدم

که هر گل کز غمش بشکفت محنت بار می​آورد

ز بــیـم غـارت چــشـمـش دل خـونـیـن ر هـا کـــردم

ولـی می ریـخت خون در ره بدان هنجار می​آورد

خوش​آن وقت​و خوش​آن ساعت که​آن زلف گره​بندش

بـدزدیـدی چـنـان دلـهـا که خـصـم اقـرار می​آورد

بـه قـول مـطـرب و ساقـی بـرون رفـتـم گـه و بـیـگـه

کـــز آن راه گـران، قـاصـــد خـبـر دشـوار می​آورد

عـجب می داشتـم دیـشب ز حافـظ جـام و پـیـمانه

ولـی منعـش نمی کـردم که صـوفی وار می​آورد