..من، گاهی، دلم می سوزد

I
"Europa kann nicht eher zur Ruhe kommen, bevor die jüdische Frage ausgeräumt ist.
Die Welt hat Siedlungsraum genügend, es muß aber endgültig mit der Meinung gebrochen werden, als sei das jüdische Volk vom lieben Gott eben dazu bestimmt, in einem gewissen Prozentsatz Nutznießer am Körper und an der produktiven Arbeit anderer Völker zu sein.
Das Judentum wird sich genauso einer soliden aufbauenden Tätigkeit anpassen müssen, wie es andere Völker auch tun, oder es wird früher oder später einer Krise von unvorstellbarem Ausmaß erliegen.
Wenn es dem internationalen Finanzjudentum in und außerhalb Europas gelingen sollte, die Völker noch einmal in einen Weltkrieg zu stürzen, dann wird das Ergebnis nicht der Sieg des Judentums sein, sondern die Vernichtung der jüdischen Rasse in Europa"
Audio & Text by "The Holocaust History Project"

سخنرانی پیشوا (!) را از اینجا بشنوید

(Right click & save target as a file)

ا

ا«تا وقتی که مسئلۀ یهودیت کاملا حل نشده، صلح و آرامش در اروپا برقرار نخواهد شد. دنیا به اندازۀ کافی بزرگ هست؛ اما یهودیان که درصد قابل توجهی از جامعه را تشکیل می دهند، به نام خدای عزیز، انگل وار، از بدن جامعه و حاصل تلاش دیگران تغذیه می کنند. این واقعیتی است که قطعا باید از بین برود. ه

یهودیان بایستی همچون دیگران به فعالیت ثابت و سودمند بپردازند وگرنه دیر یا زود تسلیم بحرانی غیر قابل تصور خواهند شد. ه

اگر یهودیت می خواهد با به راه اندازی یک جنگ جهانی دیگر، سرمایه هایش را در اروپا و دیگر نقاط جهان چند برابر کند، مطمئن باشد که نتیجۀ این جنگ پیروزی نیست؛ نتیجه، نابودی نسل یهودیان در اروپاست.» ه

ا

* * *

..So eine Rede. Von Hitler gesprochen. Sie verdrehte die Vergangenheit und zerstörte die Zukunft von Millionen. So wirkt Ideologie. Die Bilder zeigen es. Schluss mit solchen Worten! Mensch sein heisst verantwortlich sein..

Der Auschwitz:

می خواستم به بهانۀ شصتمین سالگرد پایان جنگ دوم جهانی، کمی در جذبه نازیسم و نژاد خواهی - و نه پرستی - که خود زمانی تصویر جالبی از آن در ذهن داشتم بنویسم. و این مصادف شد با دیدن فیلم دادگاه نورنبرگ.. از فضای تاثیر گذار زشتی ِ یک ایدئولوژی بیرون آمدم - که ایجاد و تداوم این جو مسلما خوشایند عده ای هست - اما گمان نمی کنم زشتی دنیایی که همچنان خانۀ ماست، رهایم کند. وقتی می گفتند «فقط کمتر از پنج درصد کشته شدگان جنگ دوم یهودی بودند»، دلم برای خدا سوخت. وقتی می گفتند «بین پنجاه تا شصت میلیون نفر در این جنگ کشته شدند»، دلم برای انسان سوخت. وقتی دیدم یک نفر آدم یک نفر دیگر را برای گرم کردن اتاق خوابش مصرف کرده است، دلم برای خودم سوخت. هر چند می دانم آدم ها گاهی سردشان می شود. هر چند می دانم آدم ها همدیگر را هم گرم می کنند. اما گاهی دلم هم می سوزد. دیگر نباید برای پرندۀ پر شکستۀ شبهای زمستان دل بسوزانم.. یا برای گربه ای که زیر پاهای یک ماشین له شده است. دیگر نباید با یک «یا کریم» ساده و معصوم که روی سست ترین شاخۀ درخت خانه ساخته است همذات پنداری کنم. بگذار باشد.. حداقل خانه ای دارد.. یک نفر آدم خانه ندارد؛ نان ندارد؛ حتی جان هم ندارد. چیزهای مهمتری هست. با خودم فکر می کنم، اما گاهی هم، دلم می سوزد.. ه