..سلام خاتمی، خداحافظ رئیس جمهور

.

دلم برایت تنگ میشود، آقای رئیس جمهور.. شده‌ای نوستالژی دوران کودکی‌ام.. پوستر هایت را هر چه گشتم پیدا نکردم، هرچند اشکهایم را تمام و کمال ریخته‌ام. عکسهایت را چند وقت پیش پاره کردم.. پیش خودم می‌گفتم چرا انقدر آشغال نگه می ‌دارم؟ حالا هم چندان پشیمان نیستم. خودت هم می دانستی که اینطور می شود. بارها گفتی.. دیگر یاد گرفته ام عکس کسی را به دیوار نکوبم.. قرارمان یادت نرود.. هرچند من یادم رفت.. هنوز هم بعد از هشت سال کتابی را که دادی تمام نکرده ام:

”باید با عزم استوار در جایی ایستاد و با بازگشت خردمندانه و منصفانه به گذشته، روزنه ای را به آینده گشود و جستجوگرانه دلیری رفتن را بدست آورد و بهره‌ی کار هر چه باشد، آنچه بر عهده‌ی آدمی است «دست از طلب نداشتن تا برآمدن کام دل است یا جان از لب». وخداوند بندگان اندیشمند و اندیشناک خود را وانخواهد گذاشت.“

پایه‌ی نظم بلند است و جهانگیر بگوی

تا کـُند پـادشـه بـحـر دهـان پُـر گـهـرم

همـّـتم بـدرقه ی راه کـُن ای طایر قدس

که دراز است ره مقصد و من نوسفرم