دست به دست شدن

بیرون می روم. با ماشین مردُم دور موتور را از ۶ هم می گذرانم. می روم قنادی. به حاجی سلام می کنم. حاجی به من سلام می کند. شیرینی می خرم. گز می خرم. می روم بقالی. به حاجی سلام نمی کنم. حاجی به من سلام نمی کند. آب گریپ فروت می خرم با آب پرتقال. می روم گل فروشی. یک شاخه از احمقانه ترین گل را برمی دارم. با مفتول وصل می کنم به کادوی تولد. تولد می روم. شام می خورم. کباب با پلو. با نوشابه ی زرد. با سالاد. می روم اتاق پـُرُو. خودم را می جـَوَم و احساس می کنم بهتر شده ام. chat می کنم. accept می کنم. add می کنم. تلفن می گیرم. زنگ نمی زنم. کلاس می روم. کلاس نمی روم. درس نمی خوانم. شعر می خوانم. تاکسی دربست می گیرم. لات می شوم. دلم می خواهد راننده ی تاکسی را بغل کنم. از جای آنها که بغلشان نکردم. XXL نگاه می کنم. به دخترها فکر می کنم. به دخترهایی که سینه هاشان برجسته است. به دخترهایی که سینه هاشان برجسته نیست. و کفش کتانی می پوشند با جوراب آستین کوتاه. در خیال با آنها سکس می کنم و ارگاسم می شوم. فیلم می بینم. تئاتر نمی روم. روزی نیم ساعت می دوم. بعد دیگر روزی نیم ساعت نمی دوم. کنکور می دهم. رتبه ی خوب میارم. خوشحال می شوم. تمام می شود. و همه ی اینها اتفاق می افتد. و خیلی چیزهای دیگر هم اتفاق می افتد. و من بالای سر اینها، دست به دست جلو می روم. گاهی یک جا می مانم. چند ثانیه، یا چند روز.. بالای دست ها گیر می کنم و بعد دوباره مرا، که انگاری یک جسد را دست به دست رد می کنند. به کجا؟ نمی دانم. بدجوری معلـّقم. از روی دست یک جـُک پرت می شوم روی یک دست دیگر.. مثلا ًخشایار مستوفی. چند روزی روی دست پلی استیشن و چند ماهی یک جای دیگر.. زندگی من همین ماهها و روزها و ساعتهاست.. و من این بالا گیر کرده ام.. نه طلبِ ماندن دارم و نه دلی به دستی می بندم. تلاشی هم نمی کنم که بدانم کجایم. در دستِ کي؟ و کـِی خواهم رفت و چه دستی قرار است مرا تحویل بگیرد. شاید بهتر باشد ـ دستِ کم ـ آرزو کنم دستی از میان دستها مرا بگیرد، گوشه ای ببرد، و با انگشت اشاره اش خاکستر مرا بتکاند. شاید کمی سبکتر بشوم. شاید دستی مرا بیشتر تحمل کند. شاید کسی مرا نگهدارد. شاید بتوانم پیاده شوم، خودم را بتکانم، کفشهایم را ـ خودم ـ بردارم و بپوشم. و بروم.. پیاده و تنها. و نه چندان دوردست؛ همین نزدیکیها.. که خودِ سفر مهم است. شاید هم دست به دست ببرندم جایی دور تر از این نزدیکیها.. جایی که نخست وزیر نداشته باشد و من آزاد باشم. و تی شرت قرمز بپوشم و شاید زیبا بخندم. من در دستان خودم گیرافتاده ام..